Boukje Schweigman: Wiek

nrchandelsblad
https://www.youtube.com/watch?v=d8AbEQ7qCGQ

dePZC
https://www.youtube.com/watch?v=qlAz2vjh54s

Omrop Fryslân
https://www.youtube.com/watch?v=lIbBm1lN_cE

Als een ufo staat de ronde zwarte doos op het eindeloze strand.


Er binnengaan is een ervaring op zich. De ruimte ziet er niet alleen uit als een arena, ze voelt ook onmiddellijk zo. Je weet de uitgestrekte vlakte rondom, maar de hoge wanden dwingen je in het ritme van de wieken die horizontaal ronddraaien in het zand. Vanaf het moment dat drie danseressen zich daartussen begeven is duidelijk dat er geen ontkomen aan is. Zij kunnen niet aan de wieken ontsnappen, jij niet aan hun gevecht.

Deze zomer (2009) is de voorstelling te zien op diverse festivals, met als laatste halte het Zeeland Nazomerfestival. Daar wordt gespeeld in het windmolenpark bij Terneuzen. ,,Dat is wel bizar", zegt Schweigman lachend.

Het belangrijkste is dát mensen de voorstelling ervaren. Schweigman: "Je hoeft het niet te snappen. Ik wil dat je het voelt. En dat kan alleen als het echt is," Wat het dus ook is, op het ondraaglijke af soms. Tegelijk gaat van de kracht en concentratie van de dansers een enorme energie uit. Schweigman: "Dit kun je niet spelen of suggereren met een dreigend muziekje eronder. Het werkt alleen door de fysieke werkelijkheid van de wieken en het gevecht van de dansers. Je ziet de uitputting waarmee dat gepaard gaat."

Des te groter is de ontroering wanneer de dansers erin slagen toch ruimte te bevechten. Ze gaan daarvoor tot het uiterste, op de muziek van componist Douwe Eisenga. "We hebben in de voorbereiding ook wel blessures gehad, hoor. We liepen steeds tegen nieuwe grenzen aan. Het begon al met het zand, dat ontzettend zwaar is om in te dansen. Bij het vooronderzoek vorig jaar werkten we nog met dunne staken. Maar Theun wilde echte, zware wieken, zodat daartussen bijna aparte ruimtes ontstaan. Dat betekende nog dieper gaan voor de danseressen. En toen moest het strand van Terschelling, met wind en kou, nog komen."

Wiek is ook op het Waddeneiland ontstaan. Theun Mosk herinnert zich nog goed hoe Schweigman hem meetroonde naar de Brandaris. "Ze wilde me wat laten zien, zei ze. We hebben onderaan de vuurtoren samen omhoog staan kijken naar het licht. Vier stralen die in feite ruimtes afbakenen. Ruimtes die zich steeds weer verplaatsen." Schweigman: "De beweging van die lichtstralen is zó fascinerend. Van de eindeloze herhaling gaat rust uit, maar ook een zekere dreiging."

De lichtbundels moesten hard materiaal worden, zoveel was snel duidelijk. Zo kwam het duo bij wieken uit. Schweigman laat het aan de toeschouwer over wat hij erin wil zien. "Dit gaat niet over een verhaal of een idee. Die wieken zijn een metafoor voor van alles. Niet alleen voor de maatschappij, of het leven, of de mallemolen van alledag. De rondgaande beweging is een heel universele cyclus. Maar wat je ziet is concreet genoeg om er je eigen invulling aan te kunnen geven."

Het is het mooie van theater, vindt Schweigman, en helemaal van locatietheater: "Dat je de ruimte kunt beleven. En dat is voor iedereen weer anders. De een ervaart geborgenheid in een kleine ruimte, de ander krijgt het benauwd. De een geniet van de gevaarlijke spanning, de ander denkt: kan het ophouden? Iedereen brengt zichzelf mee in die ruimte."

Terschellings Oerol Festival in Juni
http://rainbop.blogspot.de/2009/07/terschellings-oerol-festival-in-juni.html 

Schweigman&... theatergezelschap onder leiding van Boukje Schweigman - poetisch, fysiek en beeldend theater.
https://www.facebook.com/schweigman2011